بی تو که در این جمعه ها گریه می کنم ،
مرگ هر شب به سراغم می آید
چون کودکی که به میهمانی باران،
هفت سینی از سجاده های سبز آورده است.
اما افسوس که این هفته ها بی تو تحویل می شوند وساعت وسبزه وسکه ، سفرۀ سینۀ دل شکستۀ مرا کامل نمی کند.
چگونه می توانم حکایت عشق تو را فراموش کنم
وقتی عقیق انگشتر چشمهایم از پریشانی گیسوی تو انگشت به دهان مانده ونگاهم هنوز در وادی حیرت به سلوک ادامه می دهد.
چگونه می توانم بی نوای غمگین تو زنده بمانم
وقتی تالارهای سرود وسه تار میزبان نوازش سر انگشت مهربان تو بر گیتار شکسته دل من است.
چگونه می توانم از تو ننویسم
وقتی تنها این نوشتن است که سرفه های این حنجره بغض گرفته را مرهم است واین واژه های از تو رسیده هستند که بر درخت دفتر من چراغ میلادمیوه های امید را روشن می کند.
وچگونه می توام رفتنت را توجیه کنم
بی هیچ خداحافظی ، بی هیچ بدرودی !
دلم به صدای مهربان تو عادت کرده بود.
نازنین.....
دلم می خواست تا با هوای ابری جمله های معطر تو
کویر دستهایم را آبیاری کنم.
دلم می خواست تا تو بودی و من به زندگی امید داشتم
میان گلهای ناممکن شعرهای سهراب شمعی روشن کنم
واز نقاشیهای آسمان ، خورشید را به تو هدیه کنم.
دلم می خواست تو با من می ماندی و
این دو روز خاکستری طی می شد و به سر سبزی می رسیدم.
اما تو رفتی بی هیچ خداحافظی ،
بی آنکه جوابم را بدهی ،
بی آنکه بگویی دوستت ندارم ،
بی آنکه بدانم چرا رهایم کردی
وتنها سکوت تو
مرا شکست.!
التماست کردم به کلامی مرا روشن کن
وتو
نخواستی هم بغض من باشی!
می دانستم عشقت نبودم
وتنها یک حرف بودم پیش جملات سینه ات
و ندانستی که عشقم بودی
و جمله ای بودی از واژه های عشق من!
گفته بودم دلت را می خواهم خندیدی و رفتی....!
تقصیر تو نیست
عشق همیشه پشت پنجرۀ این روزها خاک می خورد.
و من نیز مانند تو که عشقت را میان خاکها رها کردی ،
دلم را در مسیر یاد تو خاک می کنم
تا اگر بوی زنبق خاطره ات از این حوالی رد شد
دوباره زنده شوم و دوباره صدای محزون تو را ازلای شب بوها بشنوم
که می گوید:
دوستت دارم...!
عالیه
مطالب وبلاگتون فوق العاده است
بهتون تبریک می گم